Położenie
Dobra pabianickie kapituły krakowskiej w ciągu siedmiu wieków swojego istnienia rozrastały się z małych obszarowo chropów do dużego "państwa pabiańskiego" o powierzchni ponad 500 km2. Rozciągało się ono na przestrzeni 35 km od rzeki Grabii na zachodzie, aż po rzeczkę Miazgę za Kurowicami na wschodzie. Na krańcach północnych znajdowały się Brus nad rzeczką Łódką i Olechów nad Olechówką, a na południu odległe o 25 km wsie w gminie Dłutów. Jak pisze Baruch: "Rozległe te dobra, pomiędzy 36º53' i 37º21' stopniem długości a 51º32' i 51º46' szerokości geograficznej, obejmowały przestrzeń około dziesięciu mil kwadratowych". Przekładając to na współczesne współrzędne (oraz uwzględniając moje analizy) — dobra leżały pomiędzy 19º13' E i 19º43' E oraz 51º31' N i 51º46' N. Są one więc praktycznie identyczne ze współrzędnymi podanymi przez Barucha.
W tym miejscu warto wyjaśnić skąd wziął się ten 36. i 37. południk u Barucha skoro Pabianice leżą "w pobliżu" południka 19. Pomimo że Baruch nie podaje dokładnej nazwy, to jednak można mieć prawie pewność, że w swojej monografii nakreślił granice dóbr pabianickich w oparciu o rosyjską mapę "Wojenno-Topograficzeskaja Karta Jewropiejskoj Rossii 1:126.000" czyli tzw. Trzywiorstówkę wykonaną w latach 1845-1889. Róznica w długości geograficznej wynika z tego, że na tej mapie (nie jedynej zresztą w XIX w.) południk zerowy nie przebiegał, jak na współczesnych mapach, przez Greenwich, ale był przesunięty znacznie na zachód i przebiegał przez punkt zwany Ferro o współrzędnych 17º39' W.
Poniższa grafika przedstawia położenie byłego "państwa pabiańskiego" na tle obecnych granic administracyjnych Pabianic, Łodzi i Rzgowa. Natomiast dokładny przebieg granic opisany został w artykule "Granica "państwa pabiańskiego". Próba rekonstrukcji".
